Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ένα τραγούδι ψιθυρίζω…..



Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που το ακούσαμε για
πρώτη φορά, κι όμως μοιάζει σα χθες!
Είναι από εκείνα τα τραγούδια, που δυναμώνεις την ένταση.
Είναι από εκείνα τα τραγούδια, που στοχεύουν τη καρδιά σου.
Είναι από εκείνα τα τραγούδια, που σε ταξιδεύουν στο χρόνο,
όλα αυτά μαζί, καθόλου τυχαία, και καθόλου άδικα!
Ο Ανδρέας Τσουκαλάς μας συστήθηκε, σεμνά και ταπεινά, το 1992
με τη ροκ μπαλάντα «Νόμιζα».
Νικητής στη μάχη με το χρόνο, all time classic πλέον, με πρώτο βραβείο
την αγάπη του κόσμου. Το μαθαίνουν τα νέα παιδιά, το θυμούνται οι
παλαιότεροι, όλοι μαζί όμως… το σιγοτραγουδάμε!
Αγαπήθηκε τόσο πολύ, που προκάλεσε αίσθηση στα μουσικά δεδομένα
του τότε. Ξεχώρισε σε όλους τους τομείς, στις πωλήσεις του δίσκου,
τις κριτικές αλλά και από τη παραμονή του στο Top 10, σε όλους σχεδόν
τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο καθένας μας, έχει κάτι να θυμάται ακούγοντας το, έχει σίγουρα κάτι
να μοιραστεί. Πολλές ιστορίες, διαφορετικές εντελώς, αλλά με τόσα
κοινά σημεία μεταξύ τους. Οι ιστορίες αυτές, παρέα με τα όνειρα και
τις αναμνήσεις, γίνονται ένα με τις νότες και τα λόγια του τραγουδιού.
Άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές μας γιατί ευτυχώς, δε κατάφερε ούτε στο
ελάχιστο να κρύψει ή να καλύψει τη δική του ευαισθησία!
Το να ακούς κάποιον να παραδέχεται ότι δεν είναι τόσο δυνατός
όσο νόμιζε ώστε να αντέξει καταστάσεις και δυσκολίες, είναι σπάνιο
φαινόμενο.
Όχι μόνο το παραδέχεται ο Ανδρέας, αλλά το τραγουδά κιόλας!
Με αυτό μας δείχνει πόσο δυνατός είναι στη πραγματικότητα!
«Κάποιες φορές, συμβαίνουν στη ζωή μας πράγματα, πολύ μεγαλύτερα
από εμάς. Όταν περάσουν από τη ζωή  σου, δεν είσαι ποτέ πια ο ίδιος
άνθρωπος ….και δε μπορείς να γυρίσεις πίσω»
Ανδρέας Τσουκαλάς.
Δικαιωματικά λοιπόν «κερδίζει» επάξια το τίτλο του Δασκάλου, έτσι
τον αποκαλούν οι φίλοι του και συνεργάτες.
Έβαλε τη σφραγίδα του στο βιβλίο της Ελληνικής μουσικής, το οποίο
παραμένει ανοιχτό και για εκείνον …αλλά και για εμάς!  
Τόσο απλά, αληθινά, σεμνά και ταπεινά…

Εγώ, ακόμα εδώ…

ένα τραγούδι ψιθυρίζω…..

~ Νόμιζα μπορώ να αντέξω....







 Στίχοι: Ανδρέας Τσουκαλάς
Μουσική: Ανδρέας Τσουκαλάς
Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Τσουκαλάς



Νόμιζα μπορώ ν' αντέξω,
μα κουράγιο πού να κλέψω
έγινα σκιά σου όπου πας
Έκανα ένα λάθος μόνο
που δε βρήκα άλλο τρόπο
για να δω στ' αλήθεια αν μ' αγαπάς

Σ' αγαπώ, πώς να ζω χωρίς εσένα, πες μου πώς
πώς περνάει και τούτη η μέρα πώς
Σ' αγαπώ, να θυμάσαι πως υπάρχω, μα δε ζω
πάντα σε θυμάμαι, σ' αγαπώ

Νόμιζα πως θα γυρίσεις,
πως θα 'ρχόσουν να ζητήσεις
λίγη απ' τη χαμένη σου χαρά
Ήταν λάθος να σε διώξω,
τώρα πια το νιώθω πόσο
πλήγωσα μια ευαίσθητη καρδιά

Σ' αγαπώ, πώς να ζω χωρίς εσένα, πες μου πώς
πώς περνάει και τούτη η μέρα πώς
Σ' αγαπώ, να θυμάσαι πως υπάρχω, μα δε ζω
πάντα σε θυμάμαι, σ' αγαπώ

Έκανα ένα λάθος μόνο,
πλήρωσα να είμαι μόνος
έλα κοίτα πόση μοναξιά
Ποιος να το πιστέψει αλήθεια,
πως αυτή η πληγή στα στήθια
θα 'ναι απ' τη δική σου μαχαιριά

Σ' αγαπώ, πώς να ζω χωρίς εσένα, πες μου πώς
πώς περνάει και τούτη η μέρα πώς
Σ' αγαπώ, να θυμάσαι πως υπάρχω, μα δε ζω
πάντα σε θυμάμαι, σ' αγαπώ

2 σχόλια:

  1. Μάτια μου...

    ΚΑΘΕ σημείο στον Ερωτα είναι

    the point of no return!!!

    Υπεροχο Κομμάτι....


    Σε φιλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι η επιτακτική ανάγκη της καρδιά σου, που ζητάει να εκφραστεί και δεν τη σταματάει τίποτα.. ... κι όταν το συνειδητοποιείς, τότε γράφεις τραγούδια αγαπημένη μου Νεκταρία, ε? χμμμμμ!... Αυτό εγώ το λέω "η εκδίκηση της καρδιάς", απέναντι στη λογική. Και η λογική νικημένη παραδίδει την εξουσία στο συναίσθημα να μιλήσει, κι εκείνη ...κρύβεται πίσω απο τους μελωδικούς στίχους της καρδιάς, χρησιμοποιώντας το τραγούδι για άλοθι, που θα περισώσει τον πληγωμένο εγωισμό της!.. μάταια όμως! Γιατι το τραγούδι...δεν αστειεύεται! είναι η φωνή της συνείδησης, απ'ευθείας απο την ψυχή που λέει την αλήθεια στον εαυτό της!
    Μόλις σου περιέγραψα (αληγορικά μεν, αλλά...) την αιτία που κάποτε έγραψα αυτό το τραγούδι καλή μου φίλη!.. Τα λόγια του είναι πάντα εδώ, δεμένα με στιγμές, σαν παλιές, μελωδικές φωτογραφίες.. ευτυχώς! Και , η σύντομη βόλτα στις μνήμες του χτές... συνεχίζεται, δοκιμάζοντας ...αντοχές, ακόμα στο σήμερα! Ίσως οι επιλογές μας, αρχικά, να μήν φαίνονται ως λάθος, αλλά να κρίνονται έτσι εκ των υστέρων, σε σχέση με τα αποτελέσματά τους στη ζωή μας.. Πάντως, αυτό που προσωπικά διδάχτηκα, είναι οτι το πιό μεγάλο λάθος είναι να μην μπορείς να δείς το λάθος, έστω και αργά!:)
    Με την εκτίμησή μου και ένα (ακόμα) ευχαριστώ για το αφιέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή